Powtarzaj, by zapamiętać i pamiętaj, by powtarzać to 5. i 6. Zasada Johna Mediny
("12 sposobów na supermózg")
21.Wiek 1/2010 podaje uproszczoną, lecz oddającą kompleksowy charakter procesu - definicję pamięci: to mentalna zdolność przywoływania zdobytej informacji lub przeżyć.
Jeżeli o czymś zapominamy,to znaczy, że próbowaliśmy zapamiętać w niewłaściwy sposób.
- PAMIĘĆ KRÓTKOTRWAŁA - umysł utrzymuje informacje zaledwie przez kilkadziesiąt sekund lub minut (wybranie nowo poznanego numeru, porównanie kilku cen w sklepie). Ten rodzaj jest nietrwały nie bez powodu. Gdyby mózg gromadził wszystkie z pozoru mało istotne dane, prędko zostałby przeciążony. A ponieważ zachowuje średnio tylko siedem nowych elementów, jesteśmy w stanie zapamiętać przez chwilę np. numer telefonu. Aby pamiętać coś przez dłuższy czas, potrzebna jest pomoc pamięci długotrwałej.(Źródło: 21.Wiek 01/2010)
Alan Baddley, brytyjski naukowiec silnie zainteresowany pamięcią roboczą (operacyjną = krótkoterminową) opisał ją jako układ złożony z trzech czynników: słuchowego, wzrokowego i wykonawczego.
- Pierwszy składnik pozwala przechowywać niektóre informacje dźwiękowe i jest przydzielony do informacji werbalnej. Baddley nazwał go pętlą fonologiczną.
- Drugi składnik pozwala zatrzymywać niektóre informacje wizualne; ta pamięć przypisana jest do wszelkich obrazów i przestrzeni, z jakimi styka się mózg. Baddley nazwał to szkicownikiem wzrokowo-przestrzennym.
- Trzecia składowa to czynność kontrolna zwana buforem zdarzeń; przechowywane są w nim wszelkie informacje na temat następstwa zdarzeń w pamięci roboczej.
- W późniejszych publikacjach Baddley zaproponował czwartą składową, zwaną buforem epizodycznym, a przypisaną do opowieści, które dana osoba mogła usłyszeć. Tego elementu nie zbada jednak dokładnie.
Wszystkie systemy pamięci (Ebbinghaus jako pierwszy dowiódł istnienia dwóch systemów pamięci: krótkoterminowego i długoterminowego) mają ograniczoną pojemność i ograniczoną trwałość. Jeśli informacja nie zostanie przetworzona w jakąś bardziej trwałą formą, wkrótce zanika. Ebbinghaus wykazał także, że powtarzanie może w pewnych warunkach zmienić system krótkoterminowy w długoterminowy. Proces przetwarzania śladów krótkoterminowych w trwalsze formy nazywamy konsolidacją.
Źródło: 21.Wiek 4/2010
- PAMIĘĆ DŁUGOTRWAŁA - przechowuje informacje, które nabywamy w mniej lub bardziej świadomy sposób (sprawy osobiste, obligatoryjne, emocjonalne). Przypominanie sobie niektórych informacji w niej zgromadzonych wymaga też niekiedy świadomego wysiłku woli.
Odmianą tej pamięci jest PAMIĘĆ PROCEDURALNA, która dotyczy umiejętności i procedur wykonywanych tak często, że nie wymagają świadomego przywoływania.(Źródło: 21.Wiek 01/2010)
OTO KILKA CECH WSPÓLNYCH DLA PROCESÓW KODOWANIA (DOTYCZY PAMIĘCI KRÓTKOTERMINOWEJ):
- Większość zdarzeń, które prognozują, czy to, co zostało poznane, będzie też pamiętane, zachodzi w pierwszych sekundach procesu uczenia się, dlatego im pracowiciej kodujemy informacje w czasie nauki, ale także gdy się z nimi stykamy, zwłaszcza gdy możemy je jeszcze spersonalizować, tym trwalsze jest ich zapamiętanie.Jeżeli wkładamy w kodowanie wiele wysiłku, starając się, by było ono dogłębne, powstająca w jego rezultacie pamięć jest znacznie trwalsza, niż gdyby kodowanie było wyrywkowe i pobieżne.
Okazuje się, że większa złożoność problemu oznacza lepsze uczenie się.
- Wydaje się, że ślad pamięciowy jest magazynowany w tych samych częściach mózgu, które spostrzegały i przetwarzały bodziec wejściowy.Neuronowe ścieżki wstępnie powołane do przetwarzania informacji kończą jako trwałe drogi, używane przez mózg do ich przechowywania.Wiele obszarów mózgu odpowiada na potrzeby nawet pojedynczych bodźców wejściowych, a każdy rejon wnosi coś innego do pamięci. Magazynowanie wspomnień oparte jest na kooperacji.
- Być może najlepszym sposobem na usprawnienie wydobywania wspomnień jest powtórzenie warunków towarzyszących początkowi kodowania.
Czy to możliwe, że jest to związane z magazynowaniem zdarzeń za pomocą tych samych neuronów, które na początku zostały powołane do kodowania (cecha 2.)?
Ta tendencja jest tak silna, że pamięć poprawia się nawet w warunkach, w których uczenie się powinno być utrudnione.
Cecha ta reaguje nawet na nastrój - uczenie się zależne od kontekstu lub stanu psychicznego.
Nasze mózgu dają nam jedynie przybliżony obraz rzeczywistości, ponieważ mieszają wiedzę nową ze wspomnieniami z przeszłości i magazynują tę mieszankę jako całość.
CZYLI:
NAJLEPIEJ ZAPAMIĘTUJEMY INFORMACJE, JEŚLI:
- ich utrwalenie w pamięci wymaga wysiłku
- mają jakieś znaczenie
- są osadzone w kontekście
Źródło: 21.Wiek 1/2010
(Na podstawie: "12 sposobów na supermózg", John Medina)
Filmik dotyczący 5. zasady Johna Mediny:
Do powyższych zasad dobrego uczenia się możemy dodać synchroniczną pracę obu półkul - wtedy każda z nich osiąga więcej, niż działając w pojedynkę. Na przykład studiując matematykę, łatwiej przyswoimy wiedzę muzyczną, ucząc się tańca, odniesiemy sukcesy w nauce języków, a nabywając znajomości obcego języka, zdobędziemy większą kontrolę nad ruchami ciała.
Zsynchronizowanie pracy obu półkul wywołuje głębokie odprężenie, czyli stan, w którym najłatwiej przyswaja się wiedzę (chociaż pewien stan pobudzenia jest mimo wszystko wymagany).
Koncentracja uwagi to podstawowa umiejętność niezbędna m.im. do zapamiętywania, czytania, słuchania i rozwiązywania zadań. Ta zdolność skupienia się na wybranych informacjach opiera się na procesie selekcji i redukcji informacji, które odbieramy z otoczenia.
SKOJARZENIA I WYOBRAŹNIA
Źródło: 21.Wiek 1/2010
Nasza pamięć działa poprzez skojarzenia. Jeśli nie ma oczywistego skojarzenia pomiędzy przedmiotami, bardzo trudno jest je zapamiętać. Wyobraźnia jest niezbędna do budowania oryginalnych skojarzeń i wizualizowania (tworzenia obrazów w wyobraźni w celu skuteczniejszego zapamiętania). Dzięki niej możemy uruchomić wszystkie zmysły, aby wzmocnić ślad pamięciowy.
ĆWICZENIE PAMIĘCI
- technika GSP (Główny System Pamięciowy) - http://www.projektsukces.pl/nauka_art.html (02.01.2012)
- rzymski pokój - http://www.projektsukces.pl/nauka_metody.html (02.01.2012)
- kotwice (punkty na ciele)
- metoda łańcuchowa - kojarzenie poszczególnych elementów ze sobą na zasadzie łączenia jednego z następnym, a tego z kolei z innymi, tak aby utworzyły rodzaj łańcucha. W tej metodzie należy połączyć logikę z wyobraźnią i trzymać się reguły równania: obraz + akcja = pamięć.Obrazy i skojarzenia, jakie tworzymy, powinny być żywe. Im więcej absurdu, przesady, zapachów, barw, smaków, ruchu, akcji, tym łatwiej je zapamiętać.
- mapy myśli(Na podstawie: 21.Wiek 1/2010)
ZAPAMIĘTYWANIE INFORMACJI
Źródło: 21.Wiek 1/2010
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz